Pociagiem do Moskwy

Natarczywy dzwiek budzika skutecznie wybudza nas ze snu. Lekko zdezorientowani probujemy ogarnac natlok mysli. Czasu niewiele. Pakujemy sie w pospiechu, jak zwykle w takich sytuacjach chaotycznie, byle by wszystko poupychac.
Wreszcie wychodzimy. Po drodze szybkie, nieprzemyslane zakupy. Bieg na pociag. Zdazylismy. Zajmujemy miejsca. Dopiero w tej chwili stres ustepuje.
W ten sposob uplywa poranek dnia wyjazdu. Wsiadajac do pociagu relacji Lwow - Moskwa rozpoczelismy dluga podroz do Taszkientu. Zostala ona podzielona na dwa etapy.
Pierwszym z nich jest doba, ktora spedzamy w pociagu do Moskwy. W wagonie od razu wzbudzamy powszechne zainteresowanie. W Moskwie przeciez zima mowia ludzie. Podobno snieg i mroz. Wspolpasazerowie sa ciekawi, pytaja. O rodzine, prace, zarobki, kryzys, tak w ogole. My opowiadamy o sobie, o Polsce. Z kazdym przejechanym kilometrem robi sie ciekawiej. W koncu zaspokoiwszy glod poznawczy podroznych przychodzi kolej na nas. Pytamy, choc ludzie opowiadaja chetnie sami od siebie, szczerze. Ogólnie jest wesolo, choc czasem robi sie smutniej, bo zycie tutaj nie rozpieszcza. Niektore historie zmuszaja do refleksji. Czy aby jednak na pewno potrafimy je zrozumiec? Bo sa tak nierelane, nie majace prawa bytu w naszej rzeczywistosci. Na szczescie znow ktos rzucil zartem, znow robi sie weselej.
Ludzie czestuja w mysl zasady czym chata bogata, bo to oni nas przeciez goszcza. Jest wiec chleb, pasztet domowej roboty, suszone ryby, warzywa i owoce. Jest i wodka. Oprocz tego wzajemny szacunek i zrozumienie.
Zanim sie spostrzegamy przekraczamy granice. Robi sie pozno, kladziemy sie spac. Rano budzi nas chlod w wagonie. Za oknami platy sniegu. Zatem ludzie maja racje. Snieg i mroz. Jestesmy w Rosji. Po godzinie wysiadamy na dworcu w Moskwie gdzie....

Komentarze (0)